Super Mario Bros - wspominki

Nie ma chyba w Polsce gracza, który nigdy nie słyszał o rosnącym i malejącym hydrauliku szukającego swojej księżniczki. Serio czy opisywanie fabuły Super Marii Bros ma jakikolwiek sens?

Zachowam się jednak profesjonalnie i opowiem o tej grze więcej. Jeśli czytaliście moje poprzednie posty to wiecie już że Pegasus nie jest moją konsolą dzieciństwa, ale mimo to mam do niej pewien sentyment.



Wracając do Mario - jedna z najlepszych gier kartridża 168 w 1 - chociaż oryginalnie Mario zostało wydane tylko na NES-a (Nintendo Entertaiment System). Jak już wspomniałam w grze wcielamy się w hydraulika, który przemierza poszczególne światy w poszukiwaniu księżniczki. Nasz Mario po drodze spotyka różnorakie przeszkody jak i wspomagacze takie jak:

 - grzybki powodujące, że Mario rośnie zyskując dodatkowy punkt zdrowia

 - złote monety jeśli uda nam się uzbierać 100 to otrzymujemy dodatkowe życie 

 - kwiatki, ale aby go zdobyć musimy mieć wcześniej zdobytego grzybka

    

Gdy pierwszy raz miałam przyjemność zagrać w Mario na Pegasusie byłam lekko zdezorientowana. Jak przeszłam świat 1-3 i zobaczyłam zamek smoka pomyślałam w pierwszej chwili że to koniec gry, ale gdy zobaczyłam, że to nie ta księżniczka odetchnęłam z ulgą :) To było na początku... Później mówiąc krótko zaczynało mnie to wkurzać. Przechodziłam świat drugi i trzeci, i czwarty, i piąty,  i nic. To było w pewnym momencie coś strasznie frustrującego. Przełom nastąpił gdy na planszy 1-2 odkryłam na końcu mapy warp zone! Oznaczało to, że nie musiałam już za każdym razem przechodzić każdy świat po kolei by wrócić do miejsca w którym zginęłam. W końcu jednak udało mi się odnaleźć księżniczkę w świecie 8-4, a płynąca z tego faktu satysfakcja była ogromna. Czasami zastanawia mnie co w grach retro jest tak fascynującego i dochodzę do wniosku, że ten poziom trudności i świadomość konsekwencji utraty wszystkich żyć ma w sobie coś magicznego. (nie zapomnę jak mi się ręce zaczęły pocić gdy byłam w świecie szóstym na ostatnim życiu - oczywiście przegrałam i całą grę musiałam zaczynać od początku) 

Super Mario Bros jest grą kultową, którą miło wspomina się do dziś. Mi najbardziej podoba się jej oryginalność, a zarazem prostota przekazu, która w latach 90 była charakterystyczna z powodu przechowywania gier na mało pojemnych kartridżach. Graficznie jak na lata 90 gra reprezentuje się naprawdę dobrze.  Jedyną wadą, o której mogę wspomnieć to tryb gry dwuosobowej. Nie ma żadnej możliwości aby móc zagrać w tym samym czasie - można tylko na zmianę. Drugi gracz po śmierci pierwszego rozpoczyna rozgrywkę jako młodszy brat Mario czyli Luigi.

A jak wyglądała wasza przygoda z Super Mario Bros? Kto jeszcze zgubił się w labiryncie w zamku Bowsera ?